Bertsos - Ver ficha Más información sobre esta sección
1999-02-12 Mutiloa (G) Lagun-artekoa [Bertsoa] / Andoni Egaña, Sebastian Lizaso
| Bertsoa entzun |
1999-02-12 Mutiloa (G) Lagun-artekoa [Bertsoa] / Andoni Egaña, Sebastian Lizaso
Nombre de la estrofa:
Hamarreko handia (hg) / Bost puntuko handia (ip)
Localización:
XDZ - Xenpelar Dokumentazio Zentroa
S.Lizaso:
Itsasoa zen gure bizitzan
oinarri edo zutabe
eta senarrak harutz joan ziran
beti xuabe-xuabe.
Ta itsasoak sorpresa txar bat
gorde zuen bere alde,
gorpu bat bistan, "nerea ote?",
zalantza horrekin gaude;
hil danik ere ez dut sinesten
gorpurik ikusi gabe. (bis)
Egaña:
Lehertzen sentitzen ditut bihotza,
garuna eta bi loki,
gizonan faltan edozer gauza
iruditzen baitzait txiki.
Gorpuarekin zer arraiotan
oroitzapenei atxiki?
Uraren pera joan zen eta
iruditzen zait egoki:
itsaso bera izan dezala
bizileku ta hiltoki. (bis)
S.Lizaso:
Urte guztian izaten zuten
itsasoratzeko txanda
eta hiltoki hori izan du,
nor ez dago antzemanda?
Itsasoari egin nahi diot
behin ta berriro demanda:
itzuli behintzat gorpuak guri
lehen horrenbeste izanda;
behin betirako agurtu nahi dut
azken muxu bat emanda. (bis)
Egaña:
Zure senarra maite zenuen,
nik'e maite nuen berdin;
behin betirako zela uste nun
itsasoan galdu aitzin.
Orain aurrean ikusi nahi ta
inola ikusi ezin,
baina muxua sentitu ohi dut,
nahi ote zenuke jakin:
hondartzaraino ailegatzen den
olatu bakoitzarekin. (bis)
S.Lizaso:
Zuk dadukazun itxaropena
ez dut nerekin tamalez,
itsasoari negarrez beti
hain egoera apalez;
berriro ere "eman gorpua",
eskatzen diot mesedez;
joan-etorrian nik itsasoa
bizi dut halabeharrez,
itsasoa bizirikan dago
bainan nere senarra ez. (bis)
Egaña:
Behin betirako ez da izaten
larrosa ta erramua;
behin irrapartsu kontatu zidan
"ene emazte, banua";
eurak uste ta itsas hondoak
zedukan nunbait amua.
Guk zer maitatzen degun kontatu
nahi dizut, nahiz den damua:
nik senarraren mamia eta
zuk senarraren mamua. (bis)
S.Lizaso:
Nik mamurikan ez dut maite ta
zuk ez egin aipamena;
gorpurik gabe handiago da
nik sentitzen dudan pena.
Garai batean itsasotikan
lortu ohi genduen dena,
ta itsasoak berak eraman
nere lagunik maitena;
gorrotatzera iritsiko naiz
lehen hainbat maite nuena. (bis)
Egaña:
Egun haietan gailurtu omen zen
lehengo itsaso barea;
alperrik gure otoitza eta
jendean misererea.
Gorpua zure senarra dela
azaldu dezu fedea;
datorren hura banatzea da
itsasoaren legea:
nerea bada zurea da ta
zurea bada nerea. (bis)